تاكستان آفتابسوخته
صبورالله سياه سنگ
hajarulaswad@yahoo.com
و من از ارتفاع قامت بيباك هر ساقه
كه چون فرياد سوي آسمانها ميرود بالا
به ياد ريشه اندوهگين خفته اندر خاك
چنين با خويشتن تكرار ميگفتم:
"سپيداران همقامت
و ناژوهاي همسايه
سيه پوشان همدردند."
ولي با ديدن هر انحنا در چوبه هاي تاك ميپرسم:
"مگر در ريشه هايت هيچ ماتم نيست
كه فريادت گهي قامت نيفرازد؟
بگو، با پنجه هاي باز هر برگت
كدامين قصه شادي خود را ميكني آغاز؟
و يا فريادهاي جاري تو رو به سوي چارسو دارد؟"
و تاكم ميدهد پاسخ
كه من با شيون پنهانيم
با گريه هاي شيره انگور در ميناي آدمها
همه ميخوارگان شهر را يك جنگل فرياد ميسازم
و با مرگ جوان ـ ساقي به پاي خم
تمام منحني هاي غمم را قامت شمشاد ميسازم
بهار 1988