عثمان امانی

سرشک




سرشکم

            از ديار چشم ميآيم
گهي از آن بلنديهاي تيز صخره^ء مژگان
و گه از کنج شهر چشم
به روي جاده هاي گونه ميلغزم

گهي هم کوله بار غصه ها بر دوش
و گه زائيده^ء خنده
به راه پر خم رخسار

            گهي لنگان، گهي غلطان
گدز افتد مرا بر کوچه هاي لب
زماني طعمه^ء دستمال ميگردم
و آني نوک انگشتي مرا در خويش ميبلعد

 

شيي در دامني ريزم

و يا بر خاکها افتم

 

سرشکم

            از ديار چشم مي آيم
ز شهر ابر و آيينه
کتاب رمز دلهايي پر از شادي
و دل هايي پر از اندوه

ولي افسوس

صد افسوس
مرا پايان ره در دست فرداهاست

***********