آرش آذیش 

واژه های شعر نشده ی
آبله زده
کلامِ بساحت متن نرسیده ی

خاکستر شده
لبان بوسه ندیده ی
بخیه خورده
بغل های آغوش ندیده ی
دریده شده

آواز های در راه فریاد شدن
زندانیِ گلویِ زخمی
صدا های محکوم به سکوت
شیپور های بیداریِ
زنگار گرفته ی ناکارآمد

عصری با تَرَک های گسترده
چون جالی از جولایِ ورزیده
که فرصت فروریختن اش را
خمیازه می کشد

روزگاری همچون شمعی ژولیده
رنگ و رخ به دودِ خویشتن باخته

این ها همه بیک سو
دردِ سفره های بیگانه با نان
اندوهِ کودکان چشم انتظار بابا
و غصه های بی پایان پدر
که دربدر جان می کند
و توان تهیه ی دو تا نان را ندارد

رگهای تنم را بی وقفه ندافی
از شعر و شعور
دورِ دورم می کند
زنده بگورم می کند …

آذیش