"در ماده ی ازمیثاق بین المللی حقوق بشر چنین آمده است :"همه یکسان اند و با حقوق و احترام مساوی زاده میشوند ." ولی در ین روزها هامبورگ مکانی که برای بسیاری از مردمان افغانستان وطن شده است برخلاف این میثاق وتعهد بین المللی است . پناهند گان با وجود اعتبار قانونی اجبارآ اخراج میشوند. "

«برگرفته از برنامه مونالیزا 11.12.05 «

در همین مورد با خانم فنی دیتل هوف مآمور عالیرتبه ی نارد البیش ایفانگیلیش لوتاریشه کیرشی گفت وگویی داریم:

دویچه ویله: خانم دیتل هوف اگر از دیدگاه آقای ناگل در مورد مسآله پناهند گان افغانستان در شهر هامبورک بگویید .

دیتل هوف: آقای ناگل دیدگاه کامل آمشخصی در رابطه به مسآله پناهند گان شهر هامبورگ دارد، و به این باوست که 5000 پناهنده افغان باید به زودترین فرصت یا با تصمیم خود شان و یا هم اجباراً هامبورگ را ترک نمایند و اخراج گردند، و معتقد است که این عملش کاملآ قانونیست و حتی خانواده ها و هندو ها را نیز نباید مستثنی شمرد. ولی در برابر ما به عنوان نمایند گان کلیسای مسیحی به این باوریم که در قدم اول وضعیت امنیتی در افغانستان مطمین نیست و دوم اخراج این پناهند گان، فاجعه ا ی بیش نیست، زیرا هنوز برای آنان سرپناهی در آنجا وجود ندارد و سوم برای اقلیت های مذهبی اوضاع کاملآ نامناسب است و همچنان خانمهاییکه مدتهاست در غرب زندگی نموده اند ،خیلی دشواراست که چادری بپوشند و مطابق قوانین و قواعد شرعیت زندگی نمایند، اینها از مسایل و جنجال های ما با آقای ناگل است .

ما تلاش داریم تا ادارات مسوولان مسایل خارجی ها را متقاعد بسازیم که عمل آقای ناگل غیر قانونیست . طور مثال چهارشنبه هفته گذشته مخالف تصمیم دادگاه عالی سه نفر از آلمان اخراج گردید، که پیوست به آن ده نفر دیگر نیز از اینجا اخراج شدند و ده نفر اخیر که در توقف میانه ی ایشان در استانبول درخواست پناهند گی نمودند، ولی بنابر اینکه ترکیه قانوناً پناهنده ی افغان را اخراج نمیتواند، آنان را روز یکشنبه دوباره به آلمان فرستاد.

دویچه ویله: خانم دیتل هوف !آقای ناگل آیا ازوضعیت افغانستان آگاهی دارد و شرایط افغانستان را ازنزدیک مطالعه کرده است یا براساس منابع رسانه ها قضاوت می کند ؟

دیتل هوف: آقای ناگل در اواخر اپریل همین امسال برای چهار روز به افغانستان رفته بود که ضمن سفرش از یک مکتب نیز دیدار نموده بود . به باور وی شاگردان آن مکتب شاد و راضی بودند، وی همچنان تبادله ی چوب را که از ده ها سال بدینسو به نوعی رسم معمول تبادله در افغانستان است دیده بود و اکنون معتقد است که مثلآ بازار های مواد ساختمانی در افغانستان وجود دارد و بازسازی جریان دارد، بناء با وجود انتقاد جامعه ی جهانی به اخراج پناهنده گان تآکید مینماید. مثلآ سوء تفاهمی در ماه می ایجاد شد  بدین مفهوم که ناظرین جامعه ی جهانی برگشت دوباره به افغانستان را امری ممکن خواندند که ما بازهم تآکید مینماییم که برگشت دوباره باید بر اساس خواست و تقاضای خود اشخاص باشد نه اخراج اجباری . ولی آقای ناگل برعکس، چنین فکر نمی نماید و معتقد است که افغانستان مؤظف است شهروندان افغان را بپذیرد و ضرورت به قرار دادی در زمینه نیست و حال مشکل را دولت افغانستان باییست خود حل کند.

دویچه ویله: خانم دیتل هوف شما هم درافغانستان سفرداشتید در رابطه با دیدارتان با آقای وردک نماینده وزارت امور داخله ی افغانستان بفرمایید آنها چگونه برخورد داشتند با این قضیه ؟

دیتل هوف: برخورد آقای وردک پیرامون این مساله کاملآ محتاطانه بود، ولی آقای ویکتور سف که سه هفته قبل به افغانستان رفته بود به نماینده ی از نهاد پرو آزول مخالفتش را با اخراج اجباری پناهند گان ابراز نمود و بار دیگر به دوستی آلمان افغانستان اشاره نمود و افزود که غیر قابل تصور است از کشوریکه وضعیت وخیمی دارد پذیرش اشخاص نیازمند را تقاضا و تحمیل نمود .

آقای وردک که قبل از ظهر دیروز سخنرانی داشت تآکید نمود که کار بازسازی ادامه دارد، اما وضعیت امنیتی هنوز هم نامناسب است. ولی با وجود آن در زمینه پیشرفت هایی به ویژه در رابطه با ایجاد پارلمان خوشبین بود، که به عقیده ی من با توجه به نقش وی و اینکه خودش نماینده ی دولت افغانستان است میباییست تنها نکات مثبت را بازگو نماید. باید اضافه کنم که این نزدهمین کنفرانس در اکادمی شعبه پروتستان مذهب مسیحی در ایزلون بود. وطبیعی ست که درین کنفرانس پشتیبانی از پروژه ها و کمک های انکشافی در خط اول قرار دارد و همچنان کمک به برگشت کننده گان داوطلب به ویژه در سهم آنان در بازسازی و پروژه ها و مراکز آموزشی و نیز در عرصه طبی و در نهایت پشتیبانی آنان در تآمین امنیت .

در مجموع تمام اشتراک کنند گان این کنفرانس به این عقیده بودند که اخراج اجباری عمل غیر قابل تصور است، با وجودیکه افغانستان نیازمندی های زیادی دارد به ویژه به اشخاصیکه در بازسازی سهیم گردند.

من خودم ماه می همین امسال در افغانستان بودم برداشت من وضعیت نامناسب امنیتی در آن کشور است. با توجه به اینکه افغانستان کشوریست متشکل از اقوام مختلف و این یکی از مشکلات برازنده ی آن کشوراست، باوجود یکه درحال گذاراست ... به همین دلیل به عقیده ی من حال موقع مناسبی برای اخراج این پناهند گان از آلمان نیست آنهم به این شده عمل . مخصوصآ اینکه بحث اخراج 5000 نفر از آلمان است. به باور من ما نیاز مند قانون ملایمتری در رابطه با حق زیستن در آلمان هستیم. در ضمن به عقیده من کسانیکه اسناد مطمین تری دارند، مثلآ شناسنامه ی آلمانی ، آنها بیشتر قادر به کمک به افغانستان هستند هم از نگاه مالی و هم با طرح نظریات، به ویژه در رابطه با پروژه های باز سازی و دوباره سازی افغانستان.

خانم نگین که یکی ازمهاجرین بی سرنوشت مقیم آلمان است .او وضعیت زند گی اش در آلمان را چنین بیان نمو: "من با دو کودکم تنها زندگی مینمایم نداشتن اسناد مناسب و ویزه سبب مشکلات زیادی برای ما شده به ویژه اینکه باید به زودی کشور آلمان را ترک نماییم. من در افغانستان هم کسی ندارم و متآسفانه انجمن ها و اتحادیه های مردم خود ما هم به ما توجه نمی نمایند.

" نگین  از مردم در افغانستان تقاضا نمود تا با تظاهرات خویش در ین رابطه عکس العمل نشان دهند زیرا دولت افغانستان تا حال قادر نشده به برگشت کنند گان از ایران و پاکستان کمک نماید که آنها در بدترین شرایط زیر خیمه ها بسر میبرند. وی از انجمن ها و اتحادیه های هموطن  خود که درآلمان فعالیت دارند خواست تا به کمک آنها بشتابند.

آقای نریش یکتن از جوانان اهل هنود افغانستان در آلمان می گوید، از پنج سال بدینسو با خانواده اش در آلمان است پس از درخواست پناهند گی از شهر هامبورک به جای دیگری فرستاده شد و اکنون باید به زودی خاک آلمان را ترک نماید.