شهادت است که با خــون خــود نمــو کـــــــردیــــــــم

همیشــه ســر بـه گـریبان دل فــــرو کردیــــــــــــــــم

به جــان خســـتهء مــا روزگـــــار آتـــــــش و تیــــــغ

هــزار زخـــم پــراگـــــند و مـــــا، رفـــــو کردیــــــــم

بــرای ســرزدن خــــود بــه یـــــــــــــــــــــــاد آزادی

چشـــــیدنیست، اگر زهـــر در ســــبو  کـــــــــــــردیم

چـه سالهــا ! که تــهء بـــرگهـــای پایـــــــــــــــــیزی

بهـــــار گمشــده را زرد جســت و جـــو کــــــــــردیم

کجـاست شـرق دعــایی؟ کـــــــــه مــا شـباشـــــــب را

هــزار مرتبه بــا آب دل وضــــــو کــــــردیـــــــــــــم

بـه جـز روایت ســرخ دریغ و درد نبــــــــــــــــــــود

زمیــن خـــاطر خــودرا کــــه زیــرو رو کردیـــــــــم