روزى خواهى ديد من هم غنچه ،هم گل مى كنم

زين همه درد و الم را كه تحمل مى كنم

بر سر هر منبرى من با زبان اتشين

قصه هاى نا جوانان را چو بلبل مى كنم

نيست باكم خاك گردم ، رويش ديگر مراست

از زمين خاره سر بالا چو سنبل مى كنم

صبر و طاقت تا ابد دارو و درمان من است

هر چه انگور است من با صبر خود مل مى كنم

غفلت از ديوانه بود فرزند جاهل زا ييدم
گم ز اطراف خودم هر گونه غافل مى كنم

چند گاهى بهر غافل كردن اين مار ها اژدارها

هر چه بينم مى نويسم، هم تغافل مى كنم

مى نو يسم تاريخ مردار اين اين مردان پست

بعد ازين با پخته كارى حل مشكل مى كنم

 نوروز ١٣٩٤

از دلم خون بچكد خواهر من فرخنده

جگرم پاره و با خون دلم اگنده

سال نو را همه با غصه وغم اميختى

شعله تازه به حق جويى زن ها ريختى

تو سپر كردى تن وجان وسر و رويت را

كه به بيدارى رسانى خفته كويت را

من ندانم كه چه بگذشت به مادر ،خواهر

كه من اين گونه ز غم خاك به سر ؟

اين چه صبريست كه ما از غم تو مى خواهيم

كه همه يكسره مبهوت وبه سان اهيم

صبر ممكن نبود ،سوختيم ،سوخته ودود شديم

از پى گلگونه رخسار تو چون رود شديم

مى رويم تاكه رسيم تا به گريبان كسان

بدريم و بزنيم وبكشيم نعره زنان

بدهيم دست خداوند عدالت گستر

بسپاريم به او ،او بگذارد به شرر

تا كه خونت بر سر راه نماند بى رنگ

سر جلاد به خون خواهى تو خورده به سنگ !

١٣٩٤ نوروز

دف بزن اى دف بزن كز دفدفت دف مى زنم

تا قعر دريا مى روم ، دفدف صدف مى زنم

رقص كن رقص سماعى بر سر اين سبزه ها

تو بچرخ و من فقط دف دف دف دف مى زنم

هر كه خواهد خامشى و دفدف دف مرا

من به دفدف مى كنم خاموش دف دف، میىزنم

اندرين مستى و بد مستى به فرق نق نقى

مى زنم دفدف كنان حتمن بر هدف مى زنم

تا دگر بد مستى ام را بند نندازد به جهل

كاولين بار و بهار است كه من دف مى زنم
 

گوش ها را باز كن با دف هدفمند خويش

هر كه دف دف نكند دف به بى شرف مى زنم

 

 ميترا- مهر