کابل ناتهـ، افسر رهبین، سروده ی مادر وطنم میمیرد!

کابل ناتهـ kabulnath






	افسر رهبین
مادر! وطنم میمیرد



مادر! ندانستم هجرت چگونه اتفاق افتاد، که من ‏با پیوند هباای نامنتاهی از قبیلهء کوچک دیدارت ‏ کوچ کردم آری، مادر اتفاق همان بود همان عروج ‏ بر پله های نازک تنهایی وینگونه فروغلتیدن مادر! ‏جدایی شطی افگند ‏ در میان ما و فاصله بسیار شد و درد بسیار وانگاه من در قله های خاطره ‏ به تماشایت نشستم مادر! در فصل سرخ خشونت که ترور گلها ‏ برنامهء ویژهء شب بود، من، دور از تو ‏ با نام مستعار زیستم ‏دریغ: آنروزها رفتند که چه روزهایی بودند ـ آنروزها ـ مادر! زنده گی در سایهء سرخ گوله ها ‏ گرمی شگفتی داشت چرا که یآس ها و شکست ها در دایرهء آرمانی بزرگ ‏ سرازیر میشدند و امید ، نمرده بود ‏آنروزها، آزادی اگرچه کفایت حضور خویش را ‏ از دست داده بود، اما، ‏سینه های بسیار میشگفتند تا معبری به فصل رهایی باز گردد ‏آنروزها ، ‏خاک اگرچه در ته ء چکمه های ابلیس ‏ آه میکشید اما، آسمان تلاوت مکرر خورشید را میشنید آنروزها غربت اگرچه برای کودکان غریب ‏ منظومه میساخت و تابستان سوزان همسایه بر جلد جگر کوشه های آواره گی تاریخ می نوشت اما ، ایمان سر زمین « بابا» رها نميکرد آنروزها ، چه روزهايي بودند مادر! و آنروز نیز ‏روزي که مسافر ما آبله های تر کیدهء چشمانش را برگور تازهء پدر افشاند ‏آنروز ، چه روزی بود ‏ مادر! آنروز اگرچه صاعقهء مرگ ‏متکای صمیمیت مانرا ‏ فروافگند، اما، نبض شهامت ما ، باز نه ایستاد چرا که آتیه ما را ‏ صدا میزد آنروز، چه روزی بود ‏ مادر ! مادر ! در روز بازگشت سپیده باز، شب در دیده گان ما رسوب کرد و دوباره افتادیم ‏ بربستر خنجرها مادر ! ‏برادران بی عاطفه نگذاشتند حتا برای یک روز ‏ آزادی را تنفس کنیم نگذاشتند، حتا برای یک شب آسمان وطن، عبور سرخ گلوله ها را فراموش کند ‏ و ستاره هایش را ، به رخ ما بکشد، اینک، دشمنان بی مروت ‏ سازمانهای سمی شان را گماشته اند تا حجره حجرهء افغان را ‏ از خون سبز صمیمیت خالی سازند آه ، مادر ! ‏ وطنم میمیرد سرزمین عزیزم ! صرف یک مشت قلب و چند تپش خون برایم باقیست و دعا کن ! برای دوران خونم و دعا کن ‏ برای آنکه شمشیر از کفم نیافتد ‏اینک، تمام شاعران مرثیه آغاز کرده اند و امید ، ‏برای چندین سال شعری ‏ پایان یافته است، کلمه ها آتش گرفته اند ‏ و زبانها آتش گرفته اند دیگر اینجا عشق و زیبایی ‏ موازیهای سقوط اند دیگر اینجا به ترنم باران باید گوش فرا داد چرا که « موسیقی حرام است» ‏ و سرودها سيهپوش و ترانه ها خاموش ‏اینجا همه نیزاران از گل مثنوی خالی گشته اند و مفتیان مفتخوار عایشه و زینب را نیز ‏ حجاب تاریخی میفرمایند چرا که عصر مذکر آغاز گشته است مادر ! ‏وطنم میمیرد همه توپخانه ها ‏ شقیقه های کابل را هدف گرفته اند همه بمب افگنها ‏سینهء " بابا " را سوراخ میکنند و تمام گلوله ها به نام هندوکش ،آتش میشوند و جلادان زیبایی فکر میکنند « قتل » گناه صغیره ایست که با پنج بار مسواک در روز ‏ ساقط میشو د مادر! ‏وطنم میمیرد چرا که ما ‏ مقروض آفتابیم و در روایت شرمگین باغ حتا یک سرو، ‏ سر فراز نمانده است آه، مادر! ‏وقتی با غریبانه های خود ‏ به دیدارت نمیشتابم سالهای بی مادرییم را شمار کن که وطن نميگذارد ‏ جداییم را برایت گریه کنم کابل ـ ١٣۵۷