کابل ناتهـ، Kabulnath


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

رفعت حسینی

 

 

... آن روز

 

 

آنروز بهر او
روز بزرگ بود!
تنهایی همیشه گیش
بیشتر از روزهای پیش
از وی خبر گرفت،


تنها میانِ فاصلهء چای صبح و نانِ چاشت
صد آسمان تگرگ
                      فروبارید.


در کوچه ها که قدم میزد
صد مردِ پا بریده و بی دست
                                        دید.


شاید هزار گونه گدا
ـ طفل و میانه سال و پیرِ شکسته ـ
او را خطاب کرد.


در چنگِ گریه یی
                           بی سر مسیچه دید
همسایه شان
دو نانِ خشک، قرض خواست.


یک پای دخترش
در جوی پر لجنِ کوچه فرو رفت
و چاه، خشک بود.


در آخرین دقایق آنروز
با خویش گفت:
[ امشب کتاب «معجزه» را میخوانم!! *]


یادش نبود
که
             برق نیست
و شمع
            دانهء هفتاد روپیه ست!!



* - منظور رمان « گدایان معجزه » از کنستانت وبرزل گیورگیو میباشد.

 

************

بالا

دروازهً کابل

شمارهء مسلسل ٤۷                سال سوم                      اپریل۲۰۰۷