کابل ناتهـ، Kabulnath


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

رفعت حسینی

 

 

... و شهر
      گشت تباهی

 

 

در آن شبی که صفیر گلوله جاری بود
غمم، صدای ترا
مثلِ باد
        با خود برد
و روز دگر
هزار کفترِ بی جفتِ بال شکسته
هزار فکر مشبک
ز آسمان بارید
تعلق خاطر میان من و سخن
کوچیی بیابان شد
و شهر گشت سیاهی
و  ذهن طفل و پیر و جوان
خانهء تباهی شد!



 

کنار عرشهء پوچی

 

 

ببین
ببین کنار عرشهء پوچی
به بحر آتش و دریای خاک و خاکستر!


هزار زلزله جوشید
                            در بنادر شرقی
ز انقراض نسال ستاره
و شعر حوصله مرده!


تمام حافظه را گشتم
هزار سال دویدن
به فهم هیچ ترین روزگار نشسته


بهار آبی دیگر
                          زمین نخواهد داشت
که گاهوارهء نوزاد
کنار گور
               فتاده !
عبور لشکر قحطی ز کوچهء باغ
                                 چه دردیست
ازین مصیبت و این لحن صحبت ایام
هیاکل باور
و جمجمهء نور را
                        نگاه کن
                                     که شکسته!!

 

 

************

بالا

دروازهً کابل

شمارهء مسلسل ٤٦                سال سوم                      مارچ/اپریل۲۰۰۷