|
در آتش دل چنــــد غریبانه بسوزیم
دور از وطن وخانه وکاشانه بسوزیم
بگـــذار که با مرغ شبآهنگ بنالیــــم
وز آه درون سرخوش وجانانه بسوزیم
ما درد کش میکــده ی آتش وخونیم
برخیز که با نعرۀ مستانه بسوزیم
شادیم که با همت مردانه بمیریم
نــز بار غم ومنت بیگــانه بسوزیم
برلانه ی مادشمن اگر میزند آتش
ما زنده از آنیم که در لانه بسوزیم
آتش نفسانیم و در آتش چو سمندر
بردام زنیم آتش وبا دانه بسوزیم
هر جا سخن از مردانگی وفرزانگی ماست
و قت است که مردانه وفرزانه بسوزیم
برشمع مــزار شــــهـــدا بـــال گشائیم
برشعله ی هر شمع چو پروانه بسوزیم
می آتش وما جــرعه کش ومیکده میهن
بگــذار که با ساغر وپیمانه بسوزیم
هشیاری ما سد راه ماست " فدایی"
مابرسر آنیم کــــــه دیوانه بسوزیم
مشهد - 1366 |
