اي زندگي! چها که کشيدم زدست تو

بسياردرد و حادثه ديدم زدست تو

از چنگ ياوه هاي زمان تا رها شوم

از دامن زمانه بريدم ز دست تو

صد نيش خند و طعنه و امثالِ آن به گوش

از هرزگانِ شهر شنيدم زدست تو

در دشتسارِ واهمه سرگشته و غريب

چون گنگِ خوابديده دويدم زدست تو

گشتم هدف گلوله او باشِ دهر را

چون مرغ نيم کشته تپيدم زدست تو

ديدم هزارمضحکه آخرچو عنکبوت

بر لابلاي خويش تنيدم ز دست تو

خورشيد بر نيامد و اما ، غروب کرد

درخون نشست صبح سپيدم زدست تو    

ماسکو جون 2000