گم در هزارتوی ِ

وسوسه های خاک آلوده

خیال افق های آفتابی را

                 مزمزه می کنم

پا های ِ معتاد ِ رفتن ام را

               کنده ای می باید

وچشمان پویانم  را

             اخگرینه میله ای

کاش می توانستی

کاری تر زخمی ام کنی

               ای خود ِ بیگانه

هیچ جای ِ این خاک کین آلود

                  خانه ام نخواهد شد

کجا ؟

پرسشی ست

که بی پاسخ می ماند

ومن در هزار تو

وسوسه های خاک آلود

اقالیم ِ خورشیدی را

           مزمزه خواهم کرد

کاری تر زحمی ام کن

ای خویش ِ بیگانه !

از گزینه ی بوطیقای خاک