آوازه ی طلوع
در شهر به شب خو کرده
تمسخريست از ناباوری
و انبساط پارانويای ذهن خسته.
آوازه ی طلوع
نمکيست بر زخم هنوز نبسته
که حافظه اش
لبريز است از کابوس شکست
و تجربه ی به حراج گذاشتن غرور.
در شهر به شب خو کرده
طلوع محکوم است
حتا صدای پايش نيز.


فروغ کريمی