تذ ویر این زمانه قفس داده است ترا

 نه آنکه خلق کردونفس داده است ترا

فــریاد زار می کشی ، اندر دلی قفس

دانی مگرچراؤچه کس داده است ترا؟

تاکی به حکم جهل اسیری قفس توئی

سرخوردۀ وشکسته زبهر نفس توئی

خود ناشناس تاکه ندانی تو از خودت

در بند دام ، دیو هـوا ؤ هـوس توئـی

 کس نیست تاکه درب قفس بشکند بتو

تار و تناب بنــدگــی را بر کنــــد ز تو

هـــوشــیار شو، بنا کن و بال پریدنت

آن بال ها به عقل خودت سـر زند بتو

خواهرخرد بجو که بود چاره سازتو

باشــد کلیـد قـفل در و دست باز تو

اعجاز می کند بخدا خواهری عزیز

 ره باز می کند بتو همچون نماز تو

(())(())(())(())(())(())