زمانه گشت پریشان که شد امید ز دست

فسرد قامت پر بار شاخسار از غم،

غبار زرد مصیبت به روی باغ نشست

*   *   *

بساط عشرت گلبته ها ز هم پاشید

چو باد مرگ فرو کوفت مرغزاران را

شکست چهره پر آژنگ باغبان در خویش

نهد به خاک چسان پیکر بهاران را ؟

*   *   *

‏صف طویل درختان ستاده سربه زمین

‏غروب غمزده ی انتظار را ماند .

‏به گریه می گذرد جویبار افسرده

‏اوچشم خونی شب رنده دار را ماند .

‏

*   *   *

‏درخت داشت هر انچه به پای خود افگند

‏ز چیره دستی يك تندباد می ترسد

‏پریده رنگ ترست آفتاب پاییزی ،

‏ز کوچ قافله روز شاد می ترسد

*   *   *

‏شبان پیرگریزد ز بیشه های کبود .

توان دیدن مرک بنفشه کی دارد

‏هجوم باد جو اوای گرک های عنود

‏هراس زوزه ی وحشت به جلگه میبارد.

*   *   *

‏تکیده پیکر کسهار از تنوره باد .

‏به چشم رهگذران مرده خاک می ریزد

به پای لخت سپیدار در سپیده سرد ،

چه اشک گرم که ازچشم تاک می ریزد !

*   *   *

الا شگوفه پرپر الا گل پژمان !

که بر نشسته به خاک سیاه حرمایند !

منم شریک غم و سوگوار سوک شما،

غم بزرگ مرا گر به چهره ام خوانید.

*   *   *

بهار رفته ز دستم اسیر پاییزم

که غمگنانه به یاد بهار می گریم

چو داغ لاله که در لاله زار می گریم

*   *   *

غم بزرگ زمستان کشم به شانه ی خویش

« به بوی آنکه دگر باز نو بهار آید. » *

جوانه ها بدر آیند از کرانهء سبز

هزار هودج رنگین به کوهسار آید.

*- چه جورها که کشیدند بلبلان از دی