من آن شكسته ترين ناله یی گلو گاهم

كه از شكست نفس هاي خويش آگاهم

زياد رفتـــــم و خاكسترم دگر باقيست

نشد يك ســبز شــوم در قصيــد یی آهم

كجاست صبح؟ چو نامش شكوۀ شعرم بود

كــه مانده شام و شبان را، ستاره یی راهم

مــرا پيامـــبر شــعر و قصه می گفتند

حضور سرد غمی  را دگر شهنشـاهم

غزال يا غزلي نيستم به برگِ زمـان

به پهن دشت غمی مشتِ كوچكِ كاهم

(())(())(())(())(())(())