این دو رباعی را در پیـــام روز خواندم که سخت بردلم جنگ زدند، اینجا میگذارمیشان تا شما فرزانه گان بلندمرتبت هم از آنها کیف ببرید. اس

بودای من

بودای من اینجاست، درین کوه بلند

در این شب سر به اوج انبوه بلند

با شادی رازناک دریاست قرین

این ساحل بی کران اندوه بلند

رنگ و درنگ

پاییز، درخت آتش افروخته است

باغ شب و روز را به هم دوخته است

گویی که به روی سینه ی شامگهان

دریاچه ی روشن سحر سوخته است