خاطره


عارفه بهارت 

 ماته هغه شپه را په یاده شوه اوس :

ته زما کور کی یو میلمه شانته وی

زما په زړه کی د غنچو نڅا دی ولیدله

زما د اوښکو په دریاب ،لمبا دی ولیدله

ما درته وغوړوو خپل د صداقت دسترخوان:

تا ډوډی وڅکله

لکه د ستړی او ستومانه شپانه

سر دی پر مځکه کیښود او بیا ویده شولی ته.....

خو چی سهار را پاڅیدم ، بیا رانه تللی وی ته

او د توشک لاندی دی دیړی روپی ایښی راته

زه درنه ښه خپه شوم......

تا دا زما د صداقت او بی ریا دسترخوان

او د اخلاص کټوه

رانه په بیه وکړه....

ته می بیا ونه لیدی

خو له هغی ورځی تر ننه پوری

زه درنه دیړه ځوریدلی یمه......

زه درنه دیړه ځوریدلی یمه...................

                           عارفه بهارت