یان‌کوبیش، نماینده‌ی ویژه‌ی دبیرکل سازمان ملل متحد در امور افغانستان، گفته است که این سازمان در نظر دارد، «مذاکرات غیررسمی» را میان گروه‌های مختلف افغان سازمان‌دهی کند. به‌گفته‌ی آقای یان‌کوبیش، سازمان ملل متحد تلاش می‌کند طالبان و دیگر شورشیان نیز در این گفتگو‌ها شرکت کنند. در گذشته نیز برخی از حلقات، یک نشست بین‌الافغانی، در مالدیف برگزار کردند. در اجلاس مالدیف نمایندگان احزاب سیاسی، نمایندگان پارلمان، نمایندگان حزب اسلامی و یک نفر به نمایندگی از طالبان شرکت کرده بودند. اما مدتی بعد کسی‌که به نمایندگی از طالبان در آن نشست شرکت کرده بود، گفت که نماینده‌ی رسمی طالبان نیست و صرف می‌خواهد افکار و نظریات آنان را بیان کند. نفس برگزاری مذاکره و گفتگو و بحث چیزی است که کسی نمی‌تواند با آن مخالفت کند. اما بعید به‌نظر می‌رسد که سازمان ملل متحد، موفق شود نماینده‌ی ملاعمر را به این گفتگو‌های غیررسمی بیارود. به‌نظر نمی‌رسد که حلقات حامی طالبان در پاکستان اجازه دهند، سران این گروه پیش از سال ۲۰۱۴ در هیچ نوع مذاکره‌ای شرکت کنند.

پاکستانی‌ها در گذشته نیز با شرکت طالبان در مذاکرات مخالفت کرده‌ بودند. ملابرادر که یک مجرای مذاکره با آقای کرزی و کای‌آیده، نماینده پیشین سازمان ملل متحد در امور افغانستان گشوده بود، از سوی استخبارات پاکستان بازداشت شد. هم‌چنین گزارش‌هایی وجود دارد که استخبارات پاکستان، طالبانی را که ظن آن می‌رفت مذاکره کنند، کشته است. مذاکرات قطر نیز به‌دلیل انعطاف‌ناپذیری طالبان ناکام ماند. همه‌ی این‌ها نشان‌دهنده‌ی این است که حامیان قدرتمند طالبان در پاکستان می‌خواهند سال ۲۰۱۴ فرا برسد. این حلقات فکر می‌کنند که در آن سال موضع طالبان تقویت می‌شود و پاکستان می‌تواند در آن زمان، بیشترین امتیاز را از هر نوع مذاکره‌ای به‌دست آورد. اگر مذاکرات بین‌الافغانی مدنظر سازمان ملل متحد، برگزار هم شود، از سوی طالبان و حامیان‌شان جدی گرفته نمی‌شود؛ همان‌طور که آنان اجلاس مالدیف را جدی نگرفتند. پس از کنفرانس بین‌المللی توکیو- که به‌منظور اعلام تعهد مالی جامعه‌ی جهانی، برای افغانستان پس از سال ۲۰۱۴ برگزار شده بود- نشستی برای جستجوی راه‌های تامین صلح در افغانستان، در یکی از دانشگاه‌های جاپان برگزار شد. نماینده‌ی طالبان نیز در این اجلاس شرکت داشت. حکومت افغانستان از شرکت نماینده‌ی طالبان در این نشست به‌شدت استقبال کرد. حتا رییس‌جمهور کرزی آن را نشانه‌ای مثبت توصیف کرد. اما طالبان بعدا اعلام کردند، که نماینده‌ی آنان صرف نظریات این گروه را در آن اجلاس بیان کرده است. به این معنا که طالبان مذاکره را جدی نمی‌گیرند. این نشان می‌دهد که اگر نماینده‌ی ملاعمر هم در اجلاس بین‌الافغانی مورد نظر آقای یان‌کوبیش شرکت کند، از سوی طالبان و حامیان‌شان جدی گرفته نمی‌شود.

همان‌طور که گفته شد، حامیان قدرتمند طالبان در پاکستان نیز، نمی‌خواهند که طالبان وارد یک دیالوگ جدی با سایر گروه‌ها و احزاب افغانستان شوند. به همین دلیل است که نشست‌هایی شبیه نشست مالدیف ادامه نیافت. هم‌چنین، نمی‌توان به سازنده بودن مذاکرات بین‌الافغانی که سازمان ملل متحد احتمالا برگزار می‌کند، امیدوار بود. طالبان زمانی وارد یک مذاکره‌ی جدی می‌شوند که حامیان‌شان در پاکستان، زیر فشار قرار گیرند. هم‌چنین نابودی پایگاه‌های طالبان در پاکستان، می‌تواند این گروه را وادار به مذاکره کند.