براساس گزارش‌ها، قرار است یک سند همکاری‌های استراتژیک میان افغانستان و پاکستان به امضا برسد. این موضوع در پارلمان کشور هم مورد بحث قرار گرفت. تا هنوز حکومت در این مورد، به‌صورت روشن، اطلاع‌رسانی نکرده است. اما یک چیز روشن است و آن این‌که اختلاف‌ها میان افغانستان و پاکستان بسیار زیاد است و تا این اختلاف‌ها حل نشود، امکان شکل‌گیری هر نوع همکاری میان دو کشور منتفی است. در حال حاضر به اذعان بسیاری از سیاست‌مداران و نظامیان پاکستان، ارتش این کشور، یک جنگ خاموش و اعلام‌ناشده را علیه افغانستان به‌راه انداخته است. طالبان، شبکه‌ی حقانی، گروه القاعده و دیگر گروه‌های تروریستی، در خاک پاکستان حضور دارند، از منابع آن کشور استفاده می‌کنند و پایگاه‌های اصلی‌شان آن‌جا است.

بسیاری از جنرالان بازنشسته‌ی پاکستانی به‌صراحت می‌گویند که طالبان و شبکه‌ی حقانی، به نیابت از آنان در افغانستان می‌جنگند. ارتش پاکستان می‌خواهد طالبان بر افغانستان سلطه داشته باشند، تا به‌راحتی بتواند از آن به‌عنوان یک عقبه‌ی استراتژیک علیه هند و گسترش نفوذ در دیگر نقاط جهان استفاده کند. متاسفانه تاکنون ارتش پاکستان در این سیاست، تجدیدنظر نکرده است. جنرالان پاکستانی با جدیت از طالبان حمایت می‌کنند و آرزو دارند آنان به قدرت برگرداند. تا در نگاه جنرالان پاکستانی، نسبت به افغانستان دگرگونی ایجاد نشود، امکان شکل‌گیری هر نوع همکاری راهبردی میان کابل و اسلام‌آباد، خواب و خیالی بیش نیست.

ارتش پاکستان باید جنگ خاموشی را که علیه افغانستان به‌راه انداخته، متوقف کند؛ به میزبانی از طالبان، شبکه‌ی حقانی و گروه‌های طرفدار القاعده خاتمه دهد و واقعیت موجودیت یک افغانستان مستقل و دموکراتیک را بپذیرد. صرف در این حالت است که می‌توان به شکل‌گیری یک همکاری درازمدت میان کابل و اسلام‌آباد امیدوار بود.

درکنار این، افغانستان و پاکستان مشکل مرزی نیز دارند. این معضل اجازه نداد تا روابط محکم و پایدار میان کابل و اسلام‌آباد از بدو تشکیل پاکستان شکل گیرد. معضل مرزی تا هنوز چون آتشی زیر خاکستر، باقی است. برای حل آن نیز تاکنون هیچ اقدامی صورت نگرفته است. بدون حل عقلانی این معضل، تصور شکل‌گیری همکاری‌های راهبردی میان افغانستان و پاکستان، تحقق نخواهد یافت.

متاسفانه از ده‌سال به این طرف، حکومت آقای کرزی سیاست روشن و مشخصی در قبال پاکستان نداشته است. گاهی این کشور به‌دلیل جنگ خاموشی که علیه افغانستان به‌راه انداخته، به‌عنوان دشمن معرفی شده است و گاهی به‌دلیل حمایت از پناهدگان افغان و پشتیبانی از سازمان‌های مجاهدان که در دهه‌ی شصت خورشیدی با شوروی می‌جنگیدند، لقب برادر گرفته است.

رییس‌جمهور کرزی و در مجموع حکومت افغانستان تا حال به روشنی نگفته‌اند که پاکستان دوست است یا دشمن. در حال حاضر به‌نظر می‌رسد که آقای کرزی سخت تلاش می‌کند تا پاکستان را به کشاندن طالبان به میز مذاکره، راضی کند. به‌نظر می‌رسد که شماری از نظامیان و سیاست‌مداران پاکستانی هم به او وعده‌های سرخرمن داده‌اند. شاید از همین خاطر است که حتا راکت‌باران مناطق مرزی توسط ارتش پاکستان نادیده گرفته می‌شود و از امضای یک موافقت‌نامه‌ی راهبردی میان دو کشور سخن به‌میان می‌آید. تجربه نشان داده که پاکستانی‌ها در موضع‌گیری‌ها و وعده‌های‌شان جدی نیستند. آنان حتا با دوست استراتژیک خود امریکا، فریب‌کاری کردند و دشمن آن کشور را سال‌ها در حومه‌ی اسلام‌آباد میزبانی کردند. بنابراین دل بستن به وعده‌های پاکستانی‌، عقلانی نیست.