اهانت به رفته گان در دین و آئینی روا نیست

به گونه ای که خواننده گان رسانه های نوشتاری و شنیداری آگاه هستند در هفته پسین ماه روان عیسایی، در محفل عروسی دختر احمد خان سمنگانی حمله ی انتحاری صورت گرفت و در نتیجه پیش از بیست تن از کارمندان عالی رتبه ولایت سمنگان، آقای احمد خان و شماری دیگر از اشتراک کننده ها جام شهادت نوشیدند.

درین شهدا، آقای پریت پال سنگهـ پال، یکی از فعالان جامعهء هندوباوران و سیکهـ های افغانستان نیز شامل بود. وی براساس رابطه صمیمانه و دوستانه ای که با آقای احمدخان سمنگانی داشت، در این محفل دعوت شده بود.

میت شهید پریت پال سنگهـ پال را به کابل آوردند و به تاریخ شانزدهم ماه جولای در محل آتشسپاری میت هندوان و سیکهـ های کابل در قلعچه به آتش سپرده شد. زمانیکه اشتراک کننده هایی مراسم آتشسپاری محل را ترک گفتند، بنابر تحریک اقای ذبیح الله  وکیل گذر، چند نفر با پرتاب سنگ و توته های خشت به اهانت متوفا و محل آتشسپاری دست ورزید.

این عمل در کدام دین و مذهب رواست؟ نمی دانم. در گذشته زمانیکه چندتن از سربازان ناتو به سرهای چند مرده بازی کرده بودند، زیاد سروصدا ایجاد شد و تقبیح گردید ولی امروز چرا نهاد های حقوق بشر، احزاب چپ و احزاب مذهبی و احزاب دموکراتیک این اهانت را به خموشی می بینند و احساس مسؤولیت نمی دارند؟

بازهم باید هندوباوری و سیکهـ باوری برخیزد و خواستار چشم بیا، و گوش شینوا گردد؟ آیا پیش از همه باورها ما جزء خانواده ی انسانیت نیستیم تا درد دیگری را اندوه ی خویش بپنداریم! هرگاه چنین اهانتی در جاه هایی به خاکسپاری به عمل آید خموشی را گناه تلقی نخواهیم کرد؟

این یادداشت کوتاه و چند قطعه عکس را این جا ماندم تا نظر شما چی باشد. ایشور داس