تو کز محنت دیگران بیغمی

 هنگامیکه شب را

دارو ندارغربتم چراغانی کرد

صلیب های شکسته ی پدرانت را دیدم

که می رقصیدند

در قاه قاه آتش نفرتت

خونین عباء

همخانه ی دیروزم

هنگامیکه کوره ی آدمسوزی

در گنداب ایمانت داغ می‌شود

بر گریه ی کودکم شاد می‌خندی

و نمی‌دانی

سنگی را که بر سر من می زنی

تف تاریخ است

که بر روی خویش می افگنی

بر من که همخانه ات بودم

خنجر می‌کشی

و می‌بوسی دست آن را

که از دم تیغت کشید

عمامه ات پر است از مارانی

که با نی لبک جهالت مست گرسنگی می‌شوند

و آرام می‌گیرند

با خوردن کباب تن کودکان من

در مغاره ی گندیده ی اندیشه‌ات

شرمت باد

شرمت باد

شرمت باد

خونین عباء

همخانه ی دیروزم

که با درد امروزم بیگانه‌ ای