دوه درې ورځې کېږي، چې وچ شوی یم. نه حواس شته، نه عواطف، نه خبره او نه د فکر په ستیج د کوم نظطار او وینا څرک!
لا تېره ورځ دفتر ته پر لاره، ډریور راته ووېل، «وفا صاحب! همو هنرمند پاکستاني، غزاله جاوید را میشناسي؟...»
زه، چې د نومونو، څېرو او شکلونو په ساتلو کې ډېر بېوسی یم؛ پېل کې مې فکر د «جاوید» پر نوم را څرخېده. ذهن کې د یوه ځوان اردو ژبي پاکستاني تلویزیوني کلیپونه را کتار شول، چې سندرو یې عجیبه هیجان جوړاوه. خو چې وامې ورېدل «او مرد!» نو بیا د ذهن له انبارخانې «غزال» سر را لوڅ کړ.
او دې سره زه ولګېدم. نور نه خبره وه، نه فکر، نه احساس...داسې بېسده شوم، چې نه تریخ وم نه خوږ! او داسې ځان کې خپله ځانته اور او لمبه شوم. د ځان پر نغري کښېناستم. ځان سره پاتې شوم...
حتا دا اوس چې د غږ د لومړني جوهر تالنده او برېښنا، د خیال له باد او باران سره، د فکر په هندسي پوهه کې را منعکسیږي او زه د کلمو سړې او تودې، محلي او منل شوې جامې ور اغوندم، څو په دې وچ، مړه، کرخت، وده شوي زما ورور نفوس کې- چې د زمانې خوب په ځان کې ویده غځولی- د اخلاقو او پرستش له نغري بل اور را پورته نه کړي؛ لا هم نه پوهېږم د ژوند او حقیقت د رېبلو او وژلو دغه طاعون ته د څه شي نسخه ولیکم؟؟؟
ونه شوه! شاوخوا وګرځېدم، غزاله مې بیا پر دروني حواسو را تویې شوه. (دا حسي-فزیکي تجربه نه ده، ځکه نو کومې کلمې او نومونې چې کاروم، له عیاش او خودپرسته ذهن څخه آزادې دي، هیله ده تاسو هم داسې را سره مله واوسئ)
غزال، یوه ځوانه، شانداره، له وږمو او غږونو ډکه مجسمه ترانه! دا شل او څو کاله وړاندې، د سوات په لمر او باران سوځولو او وینځلو درو کې، د ژوند یوه سیالانۍ او لاروۍ شوه.
نوې ماشومه، چې نهه یا څه زیاتو مېاشتو دمخه یې نه شکل درلود، نه څېره، نه وزن، او نه کالبوت؛ اوس په وړو وړو، سپینو سپینو، لطیفو پښو پاڅېږي. ګرځي. منډې وهي. لوېږي. چیغې وهي؛ بیا د مور یا جاوید پلار په مرسته ولاړېږي؛ بیا ځان نغري ته ورنېږدې کوي، په تناره سر ورټیټوي؛ د بام له ژۍ لاندې را ګوري؛
یا: پاس سپوږمۍ ته د خیال په پښو ورخېژي...خو مور او پلار، دوست او تربور، ولس او قوم یې نه پرېږدي، چې د سپوږمۍ او لمر په قد لوړه ودرېږي؛ ترڅو د انساني عقل په زور جوړې شوې تپانچې هغه په خپل کالبوت کې سورۍ سورۍ وغورځوله او اروا یې له موږ ورکه شوه.
غزال، د فزیکي عمر په متر او لوېشت اندازه کېږي، او خیاط ورته جامې برابروي.
غزال، چې په وچ زور له سپوږمۍ، له ستورو، د آسمان له برجونو را کوزه شوې، بیا پاڅېږي، د مور لویې او زړې کوښې اغوندي، خو بیا څپېړه خوري؛ غزال ته ورزده کېږي، چې نوره بیشرمي ونه کړي!!!
