یاد سپیده که عاشقانه خواند و ناگهان

دود شد رفت هوا

کس ندانست کجا

کس ندانست چرا

آنــکـه از شــهر عشـق آمـده بـود با دل پـر تـرانـه رفـت که رفـت

آنکه از خنده اش سحر می ریخت در سکوت شبانه رفت که رفت



قـامـتـش مــوج خــیز و مـوج افشــان نـفسـش بـاغ آرزو ها بود

آنـکـه خـورشیـد در نگاهـش خفـت چـقدر پر جوانه رفت که رفت



دل دریـایـیـش خــروشــان بــود در رگــش نـور مـاه می رقــصید

نـفسش در قـفس به تنـگ آمــد ســفر بـی کــرانه رفـت کـه رفـت



بـلبلی بـــود از تـبـــار بـــهـار عـاشـــق ســـبزه عـاشــق بـــاران

بـا بــهار عـاشــقـانـه آمـده بـود در بـهار عاشـقانه رفت که رفت



آســمان دو چشــم روشـــن او آشــــیان ســـتاره بــود و ســـرود

در صـدایــش زلال آب روان نـغـمه خـوان یـگـانـه رفـت که رفـت



آخ دیـگر تـرانـه خــوان سحـر خفته آرام و سرد و خاموش است

جـان مـا بــود جـان مـا امـا جــان مـا بـی بـهـانـه رفـت کـه رفـت



گـاه رفـتـن ســـپیده هــیــچ نـگــفـت غــزل کــوچ در نگاهش بود

دیــده اش بـا ســتاره رازی گـفـت از در آشــیانه رفـت کـه رفـــت