کرا گویم؟
به کس باور نمیدارم
و حتا چرخهء ساعت برایم دشنه میکارد
خزان در چشم هایم حلقه می بندد
لبان شعر آلودم ز تیغ سوگ ترکی اند
و نامت را نمی آرند

حروف نام تو در لای نیزار گلوگاهم فروخفته
کبوترهای الهام با سرانگشتان دلتنگم
وداع کرده

فراسو شعله می روید
و اما ابرها دیگر نمی بارند.

تو میدانی
من از توفان نمی ترسم
و من هم خوب میدانم
که نور صبح در زندان نمی ماند

هراسم نیست
اگر دیوارها از تیرگی مملوست
وگر من سوختن دارم

هراسم نیست
اگر یک ریز می ریزد به شهر آرمانم سنگ

جناب عشق را در دل نهان دارم
چنان سبزم
چنان سبزم
که در نبضم چمن دارم