سبدی از لبخند واژه های کودکی ام می چینم برایت
تا باورم کنی
که صاف و ستره دوستت دارم
فقط
دوستت دارم
همین.



 

لحظه های با تو بودن را
یک شعر زندگی کردم
. . . . . .
تو هیچ می دانی
که من میانِ درختانِ سردِ این جنگل
غریب می میرم؟!

نگاه پنجره

 

دلــم گـرفت ازین قــصه یی مکـرر ِ شــب

هزار لحظه گذشت و دوباره شد سر ِ شب

نــگاه ِ پــنجره فـــریاد ِ بــی صداییــهاست

نــکرد شکــوه کسی از زبان ِ خنجر ِ شب

ایــا قلــمزن ِ تــاریـخ ِ شــهر ِ بــی فــــردا

سیـاهنــامه یی تــو کی رسد بـه آخر ِ شـب

خیــال ِ بیشـه زغــوغـای نـور گشتـه تهی

بـروی ِ بـاغ چــه سنگین فتاده پیکر ِ شـب

چه وحشتی کـه سحر راه ِ خانه گـم کــرده

چـراغ ِ میکـده یی عشق مـرده در بر ِ شب

هــــزار رخــنه بـه دیــوار ِ ایـن قفس افتـد

بــــهار بـاره نسیمی زنــد اگـــر در ِ شــب



 

مشب از نورِ ماه می شنوم
قصه یی خلوتِ خیالِ ترا
در نگاهِ ستاره می بینم
چشمِ بیدارِ پر ملالِ ترا