کابل ناتهـ، Kabulnath

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Deutsch
هـــنـــدو  گذر
آرشيف صفحات اول
همدلان کابل ناتهـ

دريچهء تماس
دروازهء کابل

 

 

 

 
 
   
پیکر بودای بامیان


دکتر رازق رویین
 
 

استاده بود پیکر بودای بامیان
آن پاسدار فرهء فردای بامیان

بودند خوار مایه همه تن تناوران
در مقدم شکوههء والای بامیان

صد جویبار ، زمزمهء شعر مینوشت
برموج موج روشن دریای بامیان

تا تاختند لشکر بیگانه از خدای
پامال غم شده ست سراپای بامیان

هرشب ستاره میچکد از چشم آسمان
بر سنگ سنگ گریهء شبهای بامیان

یک برگ عشق ، یک گل شادی نمیدمد
آوخ به باغ ودامن صحرای بامیان

چشم شکوفه اش نشود باز در « مزار»
نوروز سوگمند ز هیهای بامیان

گریید ای بتان طراز ، ای بت تتار
در سوگنای هجرت لیلای بامیان

سر برکن ای چکامه سرا پیر دردمند
یغماییان شدند به یغمای بامیان

چشمی که کور حق بود و مهر و مردمی
کی بنگرد به صورت زیبای بامیان

گوشی که کر بود به صدای خودی نه غیر
باری چگونه بشنود آوای بامیان

دست کدام اهرمن آورد خشم کور
کین گونه کس نمی شکند پای بامیان

گنجی مگر نهفته به بنیاد خویش داشت
تا بر کنند کاخ کنشکای بامیان

فرعونیان جهل شکستند بی دریغ
تندیسهء بلند مسیحای بامیان

آیا بود که زنده شود، روشنی دهد
شمعی که مرد در شب یلدای بامیان؟

کین لعبتان مهر و هنر، عشق و آشتی
رفتند از حریم دلارای بامیان

ای قرن بی عطوفت چندین هزار رنگ
مرگت به کام باد چو اعدای بامیان!

استاد رازق رویین

 

 

 

بالا

دروازهً کابل

 

شمارهء مسلسل   ۱۶۳       سال       هشـــــــــتم          حـــوت    ۱۳٩٠     هجری خورشیدی         اول مارچ ٢٠۱٢ عیسوی