|
بيه
کلونه وړاندې مې ورته ووې:
دا ستا د شونډو څاڅکى په څو دى؟
وې: ستا د پلار او د نيکه وينه
او نن مې بيا ترې، پوښتنه وکړه:
ټول پېغلتوب دې وايه په څو دى؟
راته يې ووې:
ګرانه!
يوازې يوه ډوډۍ!
١٣٧٥/٤/٣١
کابل
دوه پرښتې
دوه پرښتې لکه جوړه بتکې
زما د کور په ايينو کې لامبي
پرښتې! اى پرښتې!
لاس دې زرغون،
پل دې زرغون،
خو وايه نن دې راته څه راوړي؟
(( هغه زرغون ګل د سپوږمۍ څڼو نه))
پرښتې! اى پرښتې!
لاره دې سپينه،
شپې دې سپينې،
وايه تا راته نن څه راوړي؟
(( دا د سپينکي لمر د لاس سپينه توره))
پر پګړۍ ګل،
لاس کې مې توره شنه شوه
پښتو! سپين آس شه
چې د وخت د مغولو جنګ له ورځم.
١٣٧٥/٥/٢
کابل
ژوند
ښايي چې ژوند يو ګنهکار وي
چې تراوسه پورې
لا د زمان د اسماني سکوت
د دنګو، دنګو غرو غاړو کې
لکه پر غز ((حنيفه))
چې د الله د مخلوقاتو د ((قاتل))
او د سرو وينو د سېلاب د بهوونکي په نوم
د خداى له شرمه
زنداني د تورې څمڅې پاتې
هاسې د خپلو سرو غچونو
په کوم خوب تللى وي
ځکه:
د ژوند د بنده ګانو هغه شنه خوبونه
د شيطانانو
له تورجنو خوبو
تور پاتې شول.
١٣٧٦
کابل |
