بیرنگ کوهدامنی

ای سـنگ! ای شـکوه مقـــــدس ترا درود

از سـبره و سـتاره و از ســـــــــــاحل کبود

ای بیشـه ی بهـشــــــت خدایی ترا سـلام

بودا به نقـش سـنگ، در آغـوش تو غـنود

زین کار جاهـلانه، شـد اسـلام در شـگفـت

بودایی و مسیـحی و موسـایی و هُـنـــــُـود

کاری که کرد لشـکر جهل و جنون و جنگ

چنـــــگیز خود نکرد و سـکندر نکرده بود

هرگز کسی به چشــــــــــم حقارت ترا ندید

ترســــا و گبر و هـرمزی و مومن و یهـود

ای طالب، ای کتاب جــــــــــنایت به نام تو

بودا چه گفـته بود، خود آیا چه کرده بود؟

این کور از کجاسـت خودش؟ با کدام چشـم

ویران کند نگاره و آثــــــــــــــار و یاد بود

ای سـنگ! در عزای تو من گریه سـر کنم

در زیـر آسـمان خــــــــــــــدا مثـل تو نبود

در ماتم تو گــــــــــریه کند تا به رسـتخیـز

آمویه و فـرات و هـریــــــــوا و زنده رود