کابل ناتهـ،/فرید بارانی/شمال د باغ له څانګو ځانګو حینی

کابل ناتهـ، Kabulnath



فرید بارانی

شمال د باغ له څانګو څانګو ځینې


شمال د باغ له څانګو څانګو ځینې زما د هیلو تار تار شوي ګرېوانونه راوړل بازار زما د افسانو له لاسه خوب نه لري ته وا د مرګ په دریابونو کې نڅا کومه ته وا ورکیږمه نور ته وا اروا مې نور د باغ له پاڼي پاڼي تبسم ځینې کیږدۍ ټولوي، سږکال پروسږ نه دی چې لمر د غرونو په کنډو ویده کړم ، بیرته راشم سږ کال پروسږ نه دی چې مې د کیڼې پښتۍ درد آرام شي سږ کال پروسږ نه دی چې راسته لاس دې په تندې را کښیږدې او درته ووایم چې ښه یمه نور د لمر ساړه هډونه ته رانه ځې، او زما ټوله فلسفه د کائیناتو په ساړه وجود کې کنږل نیسي د بخارۍ نه مې ساړه څڅیږي او هرڅه هرڅه خپل ارام ورکوي هم حرکت ،هم سکون هم زما ړنګ تحمل چې مخامخ راته کښېني راسره شپې تیروي راته ډوډۍ پخوي د فلسفې مې کتابونه لولي او بیا زما څخه پوښتنې کوي د مخ ویښتان مې خریي او د قهوې ګیلاس مې مخې ته ږدي. ته رانه ځې، او په پخلي باندې مې د دنیا اور او اوبه ټول کاسې او حتی ټول دیګونه کټ کټ خندا کوي، ملنډې وهي. ته رانه ځې، او د بڅرو حرکت دریږي ځمکه دریږي او د لمر ساړه هډونه له یخنۍ نه رېږدي ستورو کې مرګ پیښیږي د کهکشان سړو رګونو کې تلپاتی سکون لاره کوي. ته رانه ځې، زما بړستنه په خپل درد تاویږي کوټه مې تبه نیسي. ته رانه ځې، د دنیا ټول ډاکتران خپل کتابونه بیا له سره لولي.