میان تو و من و شب چی قدر فاصله است؟

سکوت ، تیره گی و

حرف نا تمام

همین

و روز هایی که ما را زخویش میدزدد

درست اینکه من و تو

دو بخش جامعه ایم

اسیر ساخته های خود و خدای خودیم

نه دستهایی که پیوندمان به ریشه دهد

نه پای رفتن و برخاستن

به شاخ بلند

برای ما که هدف نقطه های موهوم است

و چرخ دایروی

در مدار خود بودن

بیا که عاطفه را

زیر خاک بگذاریم

و روی سنگ نویسیم

مرگ آدمیت!