این روزهای پوسیده
و پشت به خورشید
تنهای را از گریبانم
می آویزند
من با تردید
درخود،برای خودم
تکرار می کنم :
پیش از آن که به پاییز برسم
پرستو ها گیسوانم را
به بر می کشند
وبهار میریزند میان رگهایم
زیاد دور نمانده یی از من
خنده زار لب هایم
روح عشق را متراکم میکند
در تو


زیور نعیمی