من در نفس های باران

ترا بخود میخوانم

در ترنم سبزه زاران

در لبخند معصوم مادری!

که کودکش را

به غرور ستیغ و صخره معرفی میکند

و

        در آبی آسمان

        ترا به خود میخوانم

در زمزمه ء ستارگان

که ترا تسبیح می گویند

در نارنجی طیف نگاه  ترا میخوانم

من در زیبایی چار فصل

در فصل پنجم نیز

ترا به خود میخوانم !

از نگاه

تا

ماه

قاطعیت وجود توست

و دنیا

بی تو