شمیم فروتن 

با بغض صبح زود بیرون زد، در جاده‌های گرم‌و خاک‌آلود
با چشم‌های سرخِ بی خوابش، باخستگی با وضع ناخوشنود

می‌خواست مثل کودکی هایش، لبخند باشد وردِ لب‌هایش
دور از خودش باشد و‌ غم‌هایش، دلخوش کند یک لحظه‌ی محدود

دَور خودش بیهوده می‌چرخید، دَور خودش بیهوده سرگردان
ترسید از لبخند مشکوک‌اش، از انتهای جاده‌ی مسدود

لبخندِ لب‌های تَرش خُشکید، پاشید دودی در نفس‌هایش
افتاد و در یک گوشه‌‌ی مبهوت، می‌سوخت قلب‌اش در میانِ دود

برداشت دست از آرزوهایش، برگشت با دلواپسی‌هایش
تنها شد و تنهای تنها ماند _ دور از تمام هر چه هست و بود