نصیر مهرین 

نشست های وین، دوحه و زنان

  هفــتۀ پیش، (۲۵و۲۶ جون ۲۰۲۴) چهار ومین نشست در مرکز اطریش زیر نام "روند وین" دایر گردید. در این نشست، تعدادی از شرکت کننده گان باردیگر به ابراز نظریات خود پیرامون اوضاع افغانستان و طالبان پرداختند. اگر تبارز اندکی از لحن متفاوت نمایندۀ "جبهۀ آزادی" را استثنأ قرار بدهیم، بقیه چهره های نامدار شرکت کننده، موجی از واکنش های اعتارضی هموطنان ما را در رسانه ها را علیه خود بار آوردند.
پیش از نشان دادن دلایل مخالفت آمیز هموطنان، یادآوری می شود که محور مطالبات "روند وین" روی به سوی مجامع خارجی و " ملل متحد" دارد. یعنی هر تقاضا و در خواستی را که مطرح میکنند، در واقع خواهش نامه های عذر آمیزی را میماند که مظلومانی از نظر به دور افتاده از نیروی های قدرتمند، دور کنندۀ خود از قدرت و آورندۀ طالبان در جای آنها، میخواهند. هنگامی که پای "ملل متحد" را برای تحقق آرزومندی های خود در میان می آورند، تردیدی برجای نمی ماند که این ترکیب، فهمیده و آگاهانه خواهش عذر آمیز و بی ثمر را برای نهادی مطرح میکنند که وسیلۀ تحقق اهداف زورمندان جهانی است.
بهتر آن بود که طی این مدت از تعدد مراکز کاسته می شد. تعدادی باید مسائل خود را حل میکردند و با کاهش تعداد، اما افزایش نکات توافق و تفاهم وارد جریان می شدند. این مأمول هنگامی دورنما دهنده است که نهادهای یاد شده، به دایر نمودن جلسات متعدد مشغول شوند و گزارش آنرا بسیار شفاف در اختیار رسانه ها و هموطنان بگذارند. تردیدی نیست که افراد و نهاد های رشد یابنده طی همین پروسه، از دنباله روان فساد سالاران کرزی- غنی، جدا شده و روی به سوی مردم خود می آورند.
اما تا آنجا که باز نگریستیم و گواه واکنش ها بودیم، هموطنان ما نقش این نشست را به " دو پیسه نخریدند." بلکه بر آن خروشیدند و حد اقل اطمینان واعتمادی را نشان ندادند.
دلیل: افزون بر روی آوردن عذرآمیز و بدون دورنما که در بالا یاد شد، بیشترین واکنش ها پیشینۀ فسادآمیز و حکومت های خائن کرزی و اشرف غنی را مطرح کرده و همکاری این فسادسالاران را وضاحت دادند.
چنین رویکردی درافغانستان اندک نیست. یکی از عوامل بی اعتمادی و بی اطمینانی بر افراد و نهادهای حکومت کننده و دارندۀ پیشینۀ خیات آمیز، این است که بر نیروی بعد از خود اعتراض میکنند، بدون اینکه ابعاد خیانت به وطن و مردم را که از سوی خود آنها سر زده است، طرف باز جویی و بررسی قرار بدهند.
در مورد "جبهۀ مقادومت"، پرسش همیشه گی حضور دارد که آیا برای تحقق اهداف وحکومتی می جنگد که چهرۀ دورۀ "جهاد" را تصویر میکند و یا برای راه و رسم عدالت آمیز متفاوت با آن اوضاع.
به دنبال "روند وین ۳)، "نشست دوحه"، حضور یافتن نماینده گان طالبان و یا یک گروه تروریستی، موقع ندادن به حضور زنانی که بر این گروه اعتراض می کنند؛ در پهلوی آن سیاست شیطنت آمیزی که تا حال در تقویۀ طالبان در پیش گرفته شده است، باید این درس را گوش آویز همۀ آنانی نماید که چشم و دل به سوی "ملل متحد" و آورنده گان طالب در قدرت، بسته اند.
نـــــــــه به چنین توهمات و آرزومندی ها!
بهتر آنست که زنان و مردان آرزومند نجات مردم و میهن از وحشت و دهشت طالبان، پیش از همه به دور آن نکاتی گرد بیایند که برای افغانستان آینده مهم اند.
نپذیرفتن ساختارهای استبدادی، تأکید بر حقوق شهروندی وعدالت اجتماعی، دفاع قاطع وصریح از حقوق مساوی زنان و مردان، اخراج طالبان از مناطق اشغالی، محکومیت فساد و خیانت های حکومت های پیشین که به عنوان عامل داخلی، از جمله آوردن گروه طالبان سهم داشتند؛ دفاع از اصل انتخابات و... طرف بحث و تعاطی افکار باشند.
نهاد هایی که ادعای موجودیت دارند، هویت و فعالیت خود را نشان دهند، نه اینکه برای رفتن در یک نشست نامی برای خود بگیرند و بعد بروند به دورۀ تعطیلات.
پیرامون فعالیت های دختران و زنان هم میهن ها، بازهم سزاوار یادآوری است که گام های عملی ایشان زمانی به ثمر می نشیند و زمانی افتخار شهامت وجانبازی آنها علیه گروه وحشی طالبان، به عامل بیشتر تحرک می انجامند که به کاهش مراکز فعالیت ها واتحاد وهمکاری توجه جدی کنند. هماهنگی با نهاد های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی را در دستور کار قرار بدهند. با درنظر داشت کلیت اوضاع افغانستان، نیازهایی را که مردم اعم از زنان ومردان و کودکان دارند، در راه سهمگیری به ایجاد و تقویۀ نیرویی برسند که عامل و اجرا کنندۀ آرزومندی های شریفانه و با قدرت است، نه روی آورندۀ عذر آمیز ودستنگر نیروی خارجی معامله گر.
ادامه دارد