فرخنده شعله 

شب از هجوم ناله ی من گریه می‌کند
این گریه ها نشانه ی بدبختی من است

اندوه چشم‌های تو خوابم ربوده است
اخم تو سقف خانه‌ی بدبختی من است

ای زندگی! به دوش غرورم تبر مزن
این روزها، زمانه ی بدبختی من است

سیلاب خون و خوف مرا برده با خودش
غم، قایق ترانه ی بدبختی من است

من ماندم و حکایت تنهایی و دریغ
شعرم، دگر بهانه‌ی بدبختی من است

فرخنده شعله